Tuesday, January 1, 2013

Post

Tien dagen geleden ging ik twee maal zwaar beladen naar het postkantoor.

Eenmaal met een groots pakket voor Maarten's petekind en oudere zusjes, twee geboortepakketjes en de Orla Kiely give away voor Missy N.
Buiten wat gestuntel van mijn kant om de doos schoon in elkaar te vouwen en mijn afkeer om pakketjes niet regenbestendig te verzenden (leve de ziplockzakskes maar wat een gedoe om die luchtledig te krijgen...) verliep dat vrij vlot. Geen noemenswaardige miscommunicatie (zij spreken daar geen Engels, en ik  niet voldoende Koreaans).

Mijn tweede trip richting postkantoor had wat meer voeten in de aarde. 
Ongeveer 50 postkaarten vroegen om een postzegel. Die werden allemaal gewogen en gefrankeerd. 
Allemaal. 
Stuk voor stuk. 
Ik dacht dat ik groen ging uit slaan. 
Volgend jaar houden we het bij tien kaarten richting Belgie in plaats van 50 naar Belgie, Nederland, Engeland, Italie, Duitsland, Oostenrijk, Vietnam, China, India, Brazilie, USA, ... 
Als ge er dus een in uw bus vindt voor 2014, weet ge dat ge hoog op onze lijst staat ;)
Midden in de werkzaamheden duwde een Koreaanse ajuma mij opzij en gooide prompt haar pakket op de weegschaal. Hoezo? Stond er iemand voor haar dan? Een uitgewezen moment om mijn Zen gehalte te bevragen - moet ik vermelden dat er nog aan gewerkt moet worden?
En wellicht was het maar beter voor haar dat ik me niet ten goei kan uitdrukken in het Koreaans!

Voor baby Leah in de USA. Een bapron, olifantendoekje voor de tutter, en een bijpassend zakje.
Haar ouders leerden we kennen in India ...

No comments:

Post a Comment

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...